|
|
 ...อ่านย้อนหลัง...
เริ่มต้นด้วยเพลง
15/05/45
โทรศัพท์
17/05/45
|
...จำกันไม่ได้...
19/05/45
เรื่องของเรื่องก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับพี่รหัสนั่นแหละค่ะ
หลังจากที่โทรนัดกันเรียบร้อย ว่าวันที่ปู่รหัสรับปริญญาฉันมีติดเรียนตอนเช้า
พี่รหัสก็ให้โทรไปหาด้วยถ้าเรียนเสร็จแล้วจะไปรับ
เพื่อเลือกซื้อช่อดอกไม้แล้วก็ตรงไปมหาวิทยาลัยเดิมกัน
พอฉันเรียนเสร็จก็โทรไปบอกว่ารออยู่ที่ซุ้มภาควิชาของฉันนะ
อยู่ตรงกันข้ามกับตึกมนุษย์รู้จักไหม สายเดียวกับที่ผ่านหน้าหอสมุดไปอ่างแก้ว
ตึก HB7 พี่รหัสก็ว่าตกลง รออยู่นั่นนะจะไปรับ
ฉันก็นั่งรอ ในซุ้มก็มีพวกรุ่นพี่อยู่ด้วย
สักพักฉันก็เห็นหนุ่มคณะวิศวกรรมฯขี่จักรยานยนต์เลี้ยวเข้ามา
เป็นหนุ่มหน้าตาดีไว้ผมเท่ห์เชียวใส่แว่นด้วย ก็สงสัยว่าใคร ฉันก็มอง
แล้วก็เห็นเขามองเหมือนมองหาคนก็เริ่มเอะใจ
สงสัยว่าใช่พี่รหัสฉันหรือเปล่าเพราะพี่รหัสฉันก็เรียนวิศวกรรมฯ
แต่ครั้งสุดท้ายที่เจอกันเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว จำได้ว่าพี่รหัสค่อนข้างท้วม
หัวเกรียนไม่ใส่แว่นและใช้รถยนต์เป็นพาหนะ จะใช่หรือเปล่าก็ยังงงๆ
แต่ก็ไม่น่าจะมีใครที่ไหนอีกแล้ว ในที่สุดก็ตัดสินใจเดินเข้าไปทัก ว่าใช่ไหม
ปรากฏว่าใช่จริงๆด้วย
นึกถึงตอนนั้นก็อดขำไม่ได้ มองกันตั้งนานสงสัยว่าใช่ไหม
เวลาหนึ่งปีที่ผ่านแต่ละคนก็เปลี่ยนไปจนต่างฝ่ายต่างจำกันไม่ได้
อย่างพี่รหัสก็ดังที่เล่าไปข้างต้นแล้ว ส่วนฉันเมื่อก่อนไว้ผมยาวตอนนี้ตัดสั้น
คุยกันไปคุยกันมาปรากฏว่าเราสองคนเคยเดินสวนกันแถวๆห้องสมุด แต่ก็จำกันไม่ได้
เรื่องความจำนี่ฉันยอมรับว่าตัวเองเป็นคนที่จำอะไรได้ไม่ค่อยนาน
มักจะลืมหากว่าเวลาผ่านไป ไม่ว่าจะเป็นคนหรือเหตุการณ์ต่างๆ
ถ้าหากไม่ใช่คนพิเศษหรือเหตุการณ์พิเศษจริงๆแล้วละก็มีอันต้องลืมหมด
บางทีเวลาไปไหนแล้วเจอเพื่อนเก่าๆ ฉันก็จำเขาไม่ได้
แม้ว่าเขาจะเป็นฝ่ายทักทายก่อนฉันก็จำไม่ได้อยู่ดี
ได้แต่คุยเออออไปตามเรื่องทั้งๆที่จำไม่ได้
อย่าว่าแต่ความทรงจำระยะยาวเลย
บางทีเหตุการณ์สั้นๆที่เพิ่งผ่านมาบางทีก็จำไม่ได้ เพราะมีเรื่องอื่นเข้ามาแทรก
อย่างเช่นกำลังทำงานอย่างหนึ่งอยู่แล้วก็มีคนมากวนหรือมีเหตุทำให้ต้องผละงานนั้นไปแล้วพอจะมาทำอีกทีก็จำไม่ได้ว่าทำอะไร
ไม่ก็นึกไม่ออกว่าทำถึงไหนแล้ว
แต่อาการไม่หนักหนาถึงขั้นจำไม่ได้ว่ากินข้าวแล้วหรือยัง นึกชื่อตัวเองไม่ออก
ยังไม่ถึงขนาดนั้น แต่ชักเสียวๆขึ้นมาว่าในอนาคตอาจจะไม่แน่
ทั้งๆที่อายุยังน้อยก็ยังเป็นถึงขนาดนี้ ถ้าแก่มาจะขนาดไหนก็ไม่รู้ เฮ้อ...
|
